no image available

ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΞΑΙΣΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

Πως μπορεί μια γυναίκα, που βιώνει τον πόνο, να έχει τη δύναμη να προκαλεί και να διεκδικεί τη θέση της στην κοινωνία;
Η Μαρία Gyber, μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, το καταφέρνει δίνοντας αγώνα καθημερινά για το δικαίωμα της διαφορετικότητας.

ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ

Η κούτα που ανακάλυψα, ξεχασμένη για τριάντα χρόνια, στο υπόγειο του φωτογράφου Τάκη Τλούπα, στη Λάρισα, ήταν για μένα θησαυρός. Ένα σπάνιο κινηματογραφικό υλικό από το 1950 ως το 1980, που είχε τραβήξει ο ίδιος με την super8 κάμερα του, με παρακίνησε να αναζητήσω τον άνθρωπο και την δουλειά του.

Έχοντας αφήσει, μετά τον θάνατο του, ένα πλούσιο φωτογραφικό αρχείο, αποτέλεσμα των ταξιδιών του σε όλη την Ελλάδα, κυρίως όμως στη γενέτειρα του, την Θεσσαλία, ο Τάκης Τλούπας δίκαια θεωρήθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους φωτογράφους του τόπου μας.

Σήμερα η κόρη του Βάνια, δουλεύει και αυτή ως φωτογράφος και μάλιστα στο ίδιο studio. Μέσα από τις αφηγήσεις της γνωρίζουμε την ζωή του πατέρα της και καταγράφουμε την καλλιτεχνική του πορεία, συγκροτώντας ταυτόχρονα μια ανθρωπογεωγραφία της Θεσσαλίας, έτσι όπως «αναδύεται» μέσα από το έργο του.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Για 35 χρόνια από όταν παρουσιάστηκε η πρώτη παράσταση των Βακχών, το όνομα του Θόδωρου Τερζόπουλου συγκαταλέγεται στα μεγάλα ονόματα της διεθνούς θεατρικής πρωτοπορίας.
Η ταινία ακολουθεί το Τερζόπουλο από το χωριό Μακρύγιαλο Πιερίας απ’όπου ξεκίνησε ως το τέταρτο παιδί μιας αγροτικής οικογένειας προσφύγων από τον Πόντο στο ταξίδι του στο Berliner Ensemble, στη Ρωσία, τη Κίνα, την Αμερική, στη βάση του στο θέτρο Αττις στο Μεταξουργείο και στους Δελφούς όπου ξεκίνησαν όλα.

ΤΟ ΙΧΝΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Το ίχνος του χρόνου είναι μια ταινία για το χρόνο, τη μνήμη, τη νοσταλγία. Μια ταινία για τη γοητεία της αρχαιολογίας και της ανασκαφής μέσα από το post mortem πορτραίτο του αρχαιολόγου Γιάννη Σακελλαράκη. Ένα ταξίδι που αναζητά τον άνθρωπο που δεν είναι πια παρόν, μέσα από το ίχνος που άφησε στους τόπους που βρέθηκε, στους ανθρώπους που γνώρισε. Μια κινηματογραφική ανασκαφή για να έρθει στο φως μια εικόνα μέσα από θραύσματα και ίχνη όπως κάνει και η αρχαιολογία.

ΟΤΑΝ ΦΥΣΑΕΙ ΝΟΤΙΑΣ

«ΟΤΑΝ ΦΥΣΑΕΙ ΝΟΤΙΑΣ» – ένα ντοκιμαντέρ για τις κινητές μονάδες ψυχοθεραπείας του ΕΠΑΨΥ στα νησιά μας. Η καταγραφή της διαδρομής της ομάδας των θεραπευτών – σε τακτά χρονικά διαστήματα – από την πρωτεύουσα σε τόπους δύσβατους, μακριά απ’ τα αστικά κέντρα, η συνάντηση με τους ανθρώπους που βιώνουν καθημερινά τον ψυχικό πόνο, οι προσπάθειες που καταβάλλουν – σε συνεργασία πάντα με την τοπική κοινότητα – για την φροντίδα και την θεραπεία τους. Μια ταινία που «αφουγκράζεται» προβληματισμούς, «αποτυπώνει» συναισθήματα, «διερευνά» τη θέση του ψυχικά πάσχοντος στην τοπική κοινωνία και «καταγράφει» τις συντονισμένες προσπάθειες κοινότητας και επιστημόνων για την «ανακούφιση» από την οδύνη του ψυχικού προβλήματος.

ΖΩΝΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Εικόνες της εργασίας και της ανεργίας σήμερα. Αθήνα, Πέραμα, Θεσσαλονίκη,Σκουριές…
“Κομμάτι-κομμάτι,  το ξεπούλημα του κόσμου προχωράει.” Στιγμές της ρήξης με ότι θεωρούσαμε ως τώρα πως όριζε τον κόσμο της εργασίας αλλά και της δυναμικής που εφεύρουν κάποια μέτωπα  που αγωνίζονται.

Ψ

Η τρέλα είναι η μη κατανόηση της διαφορετικότητας του άλλου… – η θλίψη και ο πόνος αντιμετωπίζονται από την κοινωνία ως ακρότητες… – Όταν αρρώστησα ένοιωσα φόβο και ντροπή – Δεν ήθελα να κλείσουν τον γιό μου στο ψυχιατρείο. – ήθελα να μ’ αγαπήσουν και να με καταλάβουν…
Φράσεις από ανθρώπους που έχουν βιώσει τον ψυχικό πόνο και τον εγκλεισμό. Εξομολογήσεις από πρόσωπα που δεν διστάζουν να μας μιλήσουν για τον δικό τους ξεχωριστό κόσμο. Τους συναντήσαμε στις καινούργιες δομές και δίκτυα, που δημιουργήθηκαν στον χώρο της ψυχικής υγείας τα τελευταία χρόνια, με στόχο να επανεντάξουν όλους αυτούς τους ανθρώπους στην κοινωνία, να τους μάθουν να διεκδικούν τις ζωές και τα όνειρα τους.

Καιρός για Ήρωες

Στον καιρό της κρίσης, νοιώθουμε να χάνουμε την ταυτότητα και τον προσανατολισμό μας και δεν βρίσκουμε πουθενά διέξοδο.
Ζητήσαμε λοιπόν από τον γνωστό σκηνοθέτη Ροβήρο Μανθούλη, που έζησε εξόριστος στο Παρίσι κατά την διάρκεια της Δικτατορίας, να συναντήσει έναν άνθρωπο που ακόμα και σήμερα, στα 85 του χρόνια, αγωνίζεται για δικαιοσύνη και ελευθερία, τον δημοσιογράφο Ηλία Δημητρακόπουλο , που ζει μόνιμα στην Ουάσιγκτον.
Ο Δημητρακόπουλος αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στον αγώνα εναντίον της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, μέσα από την αποκάλυψη της ελληνικής πτυχής του σκανδάλου Watergate. Είναι ο μόνος που τόλμησε να τα βάλει με τη CIA, υποβάλλοντας μήνυση εναντίον της και συνεχίζει να συλλέγει στοιχεία για την προσαγωγή του Χένρυ Κίσσινγκερ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για να εκδικαστεί ως εγκληματίας πολέμου.
Μέσα από την ταινία μας αναδεικνύουμε τον άνθρωπο που αντιστέκεται και αγωνίζεται, που δεν διστάζει να «αναμετρηθεί» με την ιστορία και να «καταγραφεί» – με τη δράση του – στη συλλογική μνήμη.

Μόνο οι λέξεις συνεχίζουν

Τον χειμώνα του 2010 στο μπαρ Dasein, στα Εξάρχεια, ξεκίνησε το project «The Confession Session».
Εμπνευστής του ο Άλκης Γούναρης που κάλεσε 52 θαμώνες του μπαρ για να εξομολογηθούν προσωπικές τους ιστορίες.
Οι ιστορίες αυτές πέρασαν στο διαδίκτυο και ταυτόχρονα έγιναν υλικό για αυτό το ντοκιμαντέρ.

Σπύρος Παπαλουκάς – Η περιπέτεια της ζωγραφικής

Σε όλη την παιδική μου ηλικία , η δασκάλα μου έκανε αυστηρές παρατηρήσεις για τα σχέδια μου , έτσι που η ζωγραφική για μένα έγινε μεγάλο βάσανο.
Στα χρόνια που πέρασαν , η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές ένοιωθα την ανάγκη να ζωγραφίσω . Δεν τόλμησα όμως ποτέ να τραβήξω μια γραμμή στο χαρτί , ίσως γιατί – κουβαλώντας τα τραύματα του παρελθόντος – πάντα πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρω.
Ξεφυλλίζοντας ένα λεύκωμα για τον ζωγράφο Σπύρο Παπαλουκά , μια φράση από τις σημειώσεις του , που έλεγε ότι ο καθένας , αν έχει μια μέθοδο , μπορεί να μάθει να σχεδιάζει , με άγγιξε βαθιά . Και αυτό γιατί από εκείνη την στιγμή η ζωγραφική για μένα σταμάτησε να είναι απροσπέλαστη , έγινε μια τέχνη με κώδικες και μυστικά που μπορούσα να κατακτήσω.