Σε όλη την παιδική μου ηλικία , η δασκάλα μου έκανε αυστηρές παρατηρήσεις για τα σχέδια μου , έτσι που η ζωγραφική για μένα έγινε μεγάλο βάσανο.
Στα χρόνια που πέρασαν , η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές ένοιωθα την ανάγκη να ζωγραφίσω . Δεν τόλμησα όμως ποτέ να τραβήξω μια γραμμή στο χαρτί , ίσως γιατί – κουβαλώντας τα τραύματα του παρελθόντος – πάντα πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρω.
Ξεφυλλίζοντας ένα λεύκωμα για τον ζωγράφο Σπύρο Παπαλουκά , μια φράση από τις σημειώσεις του , που έλεγε ότι ο καθένας , αν έχει μια μέθοδο , μπορεί να μάθει να σχεδιάζει , με άγγιξε βαθιά . Και αυτό γιατί από εκείνη την στιγμή η ζωγραφική για μένα σταμάτησε να είναι απροσπέλαστη , έγινε μια τέχνη με κώδικες και μυστικά που μπορούσα να κατακτήσω.
Μέσα από τα σκοτεινά μονοπάτια του χρόνου αναζήτησα με τον φακό μου τα σημάδια της πορείας του ζωγράφου , άρχισα να σχηματίζω το πορτραίτο του.
Ταυτόχρονα όμως ο ίδιος μου άνοιγε τον δρόμο για να εξερευνήσω το αίνιγμα της ζωγραφικής και ακόμα να περιπλανηθώ σε τοπία παράδοξα και γοητευτικά , όπου η ζωγραφική συναντάει τις άλλες τέχνες , διασταυρώνεται μαζί τους και μας αποκαλύπτει το βαθύτερο νόημα της Τέχνης και της Ζωής.